در سال ۱۹۹۲ جان تیلور، اقتصاددان دانشگاه استنفورد
معادله خطی را با استفاده از ریاضیات سطح پایین و تنها سه متغیر، توسعه
داد كه به واسطه آن به بانك مركزی آمریكا (فدرال رزرو) می گفت كه آنها
باید چگونه عمل كنند:
r = p + 0/5y + 0/5(p - 2) + 2
كه در اینجا r:
عبارت است از نرخ بهره وجوه فدرال(federal funds)، وجوه فدرال در آمریكا
مجموعه ذخایر بانك ها نزد بانك مركزی آمریكا است. P: عبارت است از نرخ تورم
طی چهار فصل گذشته Y: درصد انحراف تولید ناخالص داخلی حقیقی از تولید
ناخالص داخلی بالقوه. البته r نرخی است كه توسط كمیته بازار باز فدرال
(FOMC) در هر جلسه به بحث گذاشته می شود. فرمول تیلور نه تنها سیاست های
گذشته فدرال رزرو را با دقت شگفت انگیزی توضیح می دهد بلكه روش قاعده مندی
(سیستماتیك) برای تصمیم سازی در مورد نرخ بهره وجوه فدرال (r) در آینده
ارائه می نماید.
از آن هنگام تاكنون پژوهشگران ضرایب را مورد بازبینی قرار داده و متغیرها
را اصلاح نموده اند و فرمول تیلور را به بحث گذاشته اند اما قانون تیلور
همچنان به عنوان یك استاندارد طلایی، موضوعی است قابل بحث و تردید كه هرگز
نمی توان از آن چشم پوشی كرد.
بخشی از قاعده تیلور بر شكاف تولید (مابین تولید بالقوه و تولید ناخالص داخلی واقعی) بنا نهاده شده است
شكاف تولید می تواند تورم را پیش بینی نماید. به طور تاریخی، وقتی اقتصاد ركود را تجربه می كند، فشار كمتری روی قیمت ها وجود دارد. با فشار تورمی كمتر، كاهش نرخ بهره مفید خواهد بود. به علاوه، در زمان رونق، زمانی كه از ظرفیت لازم برخوردارید، نیروهای تورمی را ایجاد می كنید.
بخشی از قاعده تیلور بر شكاف تولید (مابین تولید بالقوه و تولید ناخالص داخلی واقعی) بنا نهاده شده است
شكاف تولید می تواند تورم را پیش بینی نماید. به طور تاریخی، وقتی اقتصاد ركود را تجربه می كند، فشار كمتری روی قیمت ها وجود دارد. با فشار تورمی كمتر، كاهش نرخ بهره مفید خواهد بود. به علاوه، در زمان رونق، زمانی كه از ظرفیت لازم برخوردارید، نیروهای تورمی را ایجاد می كنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر